What is GOOD LIFE?

บทความนี้มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับช็อตฟิค 

MINO x HANBIN ชุด NOT BASE ON TRUE STORY 

เป็นเรื่องราวของแม่ฮันบิน สามารถอ่านเรื่องดังกล่าวได้ที่ 

http://writer.dek-d.com/milkkmilk/writer/view.php?id=1332235

ชีวิตที่ดีเป็นอย่างไร?

        คุณเคยตั้งคำถามนี้กับตัวเองบ้างไหม สำหรับฉัน ทุกครั้งที่ได้มองเห็นเงาตัวเองสะท้อนอยู่ในกระจก ประโยคนี้ก็จะแล่นขึ้นมาก้องอยู่ในโสตประสาททุกครั้ง หากแต่ฉันก็ยังไม่เคยหาคำตอบให้กับตัวเองได้สักทีแม้ว่าจะเฝ้าถามตัวเองซ้ำๆมาเกือบ40ปีแล้วก็ตาม

        ความสุขบางประการมาพร้อมกับการทำลายล้างครั้งยิ่งใหญ่ เปรียบดั่งไฟที่เผาหัวใจให้แหลกสลายกลายเป็นจุล

        คุณคงสงสัย ว่าฉันกำลังพูดถึงเรื่องอะไร...

        มาเถอะ ฉันจะเล่าทุกอย่างให้คุณฟังเอง

ขอโทษด้วยนะถ้ามันจะเป็นเรื่องราวที่ห่วยแตกไปสักหน่อย

แต่นี่ล่ะ คือชีวิตของฉัน ‘จางฮันนา’

“นังฮันนา!!! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ จะมุดหัวนอนอยู่ในผ้าห่มจนถึงกี่โมงกี่ยามห้ะ กลางค่ำกลางคืนออกไปแรดไหนต่อไหน ไม่คิดจะลุกขึ้นมาช่วยกันทำมากินบ้างหรือไง พี่สาวสองคนก็หายออกไผตามผู้ชาย มีลูกสาวสามคนไม่ได้ดีสักคน...”

ปัง ปัง ปัง !!!

เสียงหญิงวัยกลางคนดังสลั่นสลับกับเสียงทุบประตูก้องไปทั่วบริเวณ เด็กสาวซึ่งนอนขดอยู่บนเตียงดิ้นไปมาด้วยความรู้สึกหงุดหงิด หล่อนปาหมอนไปที่พื้นอย่างหัวเสีย พลางลุกขึ้นนั่งแล้วแผดเสียงร้องหวังให้มารดาของตนสงบปากสงบคำ แม้จะรู้อยู่แล้วว่านอกจากจะไม่ได้ผลแล้วยังทวีความโมโหให้กับผู้เป็นแม่อีก

ดวงตากลมโตเหลือบมองนาฬิกาหัวเตียงเรือนเล็กที่บอกเวลาบ่ายโมงตรง ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อเบะบึ้ง พร้อมกับพึมพำคำสบถอย่างหักห้ามไม่ได้ ขาเรียวลุกขึ้นจากเตียง ปล่อยซากผ้าห่มกองโตและผ้าปูที่นอนซึ่งยับยู่ยี่ไว้อย่างนั้น ขยี้ผมสีน้ำตาลเข้มของตนจนยุ่งเหยิง คว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

ด้านหญิงวัยกลางคนผู้ที่ยังคงยืนโวยวายอยู่หน้าประตูได้ยินเสียงเปิดน้ำก็เงียบเสียงลงทันที เธอทุบประตูดังปังเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นก็เดินลงบันไดไปเพื่อที่จะไปขายของต่อ ความหงุดหงิดประดังประดาเข้ามาจนทำให้เธอไม่มีกระจิตกระใจต้อนรับลูกค้าคนใด แม้เหตุการณ์แบบนี้มักเกิดขึ้นแทบทุกวัน แต่เธอก็ไม่มีทีท่าที่จะชินชาหรือปล่อยวางเลยสักครั้ง

มันเป็นแบบนี้ ตั้งแต่สามีของเธอหนีหายไป...

“อาบน้ำอะไรนานเป็นชั่วโมง แล้วนี่ทาปากแดงแปร๊ด จะออกไปร่านที่ไหนอีกล่ะ” เสียงแหลมเริ่มหวีดโวยวายอีกครั้งเมื่อลูกสาวคนเล็กปรากฎกายให้เห็นตรงหน้า

“เรื่องของหนู แม่อย่ามายุ่ง!” เด็กสาวตะคอกกลับอย่างไม่มีทีท่าว่าจะกลัว หล่อนเดินไปทางโต๊ะไม้ตัวเล็กๆที่มีกระป๋องคุ้กกี้เหล็กเก่าๆตั้งอยู่ เปิดมันออกแล้วหยิบเงินทั้งหมดซึ่งกระจัดกระจายอยู่ด้านในขยำแบบลวกๆแล้วเดินออกจากบ้านไป ทว่าไม่ทันจะพ้นขอบประตูข้อมือของหล่อนก็ถูกกระชากไว้

“แกจะไปไหนห้ะ! แล้วจะเอาเงินไปไหนอีนังเด็กเวร!” ผู้ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นมารดาบีบข้อมือลูกสาวของตนเองแน่นราวกับจะหักกระดูกของหล่อนทิ้งเสีย น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยก็ยังคงดุดันเหมือนเคย

“จะไปไหนก็เรื่องของหนู ปล่อยนะแม่!” จางฮันนาดิ้นสุดแรง ดวงตาเริ่มมีน้ำใสๆคลออยู่เพราะความเจ็บปวดที่ได้รับ ร่างบางพยายามขัดขืนการเกาะกุม แต่ไม่ว่าจะสะบัดเท่าไหร่แขนของเธอก็ไม่หลุดจากมารดาเสียที

“วันๆใช้แต่เงิน ออกไปร่านแอ่นสะโพกให้ผู้ชายฟรีๆ โง่เหลือเกิน ถ้าคิดว่าเก่งนักก็ไปหาเงินเอง ใครเสียบเข้ามากี่ครั้งก็คิดเงินพวกมันโน่น จะมาปล้นอะไรกูนักหนา”

        “หุบปาก!!!” เด็กสาวกรีดร้องอย่างเดือดดาล ความรู้สึกหลายหลายเข้ามาในใจ แต่ที่แน่ๆไม่มีความรู้สึกดีๆหลงเหลืออยู่ คำพูดของมารดาทำร้ายหัวใจของหล่อนจนแทบจะล้มทั้งยืน มืออีกข้างที่ไม่ได้ถูกบีบไว้ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบเงินที่ยัดไว้ก่อนหน้าออกมาแล้วปาใส่หน้าผู้เป็นแม่จนปลิวว่อนไปหมด

        “เอาเงินของมึงคืนไป...อีกระหรี่ผัวทิ้ง!”

เอ่ยประโยคนั้นเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะสะบัดมือแรงๆจนหลุด แล้วก้าวขาเดินฉับๆออกมาโดยที่ไม่สนใจคำพูดใดๆซึ่งลอยตามหลังมาอีก น้ำตามากมายไหลออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ท้องฟ้าค่อยๆมืดลงเรื่อยๆเพราะแสงของพระอาทิตย์ที่จมหายไปในดิน

เด็กสาวเดินมาเรื่อยจนเหนื่อย เธอทรุดตัวลงนั่งริมฟุตบาต คราบน้ำตายังคงแห้งกรังอยู่บนพวงแก้มสวย ริมฝีปากที่ถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีแดงสดบัดนี้บวมเจ่อเพราะหล่อนขบเม้มมันมาตลอดทาง เธอถอนหายใจออกมายาวๆอย่างเหนื่อยใจ ลุกขึ้นยืนและหันหลังเดินกลับไปทางที่ตนเองจากมา

แม้จะต้องเสียศักดิ์ศรีแต่ก็ยอมรับเลยว่าเธอไม่มีที่ไหนให้ไปเมื่อไม่มีเงิน

ทางเดียวก็คือกลับบ้าน แม้ว่านั่นอาจเป็นนรกก็ตาม

เสียใจด้วยนะจางฮันนา ที่พระเจ้าไม่คิดจะใจดีกับเธอสักนิดเลย

เธอคงต้องถามพระองค์ดูให้ดีแล้วล่ะ ว่าทำไมพระองค์ถึงทรงรักมนุษย์แต่ละคน

ไม่เท่ากัน

เด็กสาวเติบโตขึ้นเรื่อยๆตามสภาพแวดล้อมที่ตนเองอยู่ 15 ปีล่วงผ่าน... ไม่มีทีท่าว่าอะไรๆจะเปลี่ยนแปลงไป เธอจะเริ่มเกลียดตัวเองขึ้นมาหน่อยๆแต่ก็ยังหาทางออกไม่ได้ สถานอโคจรอย่างผับ บาร์กลายเป็นบ้านที่อบอุ่นเสียยิ่งกว่าบ้านจริงๆ เธอรักแสงสี รักผู้คนที่ไปมาหาสู่ รักเครื่องดื่มมึนเมาที่ทำให้สติที่มีขาดหายไป

รักทุกสิ่งยกเว้นตัวเอง

กระทั่งคืนหนึ่งมีเด็กหนุ่มหน้าตาดีเข้ามาจีบ จางฮันนาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรเพราะมันเป็นแบบนี้อยู่ตลอด คล้ายกับสัจธรรมที่ดอกไม้งามต้องตาต้องใจผู้พบเห็น แต่สิ่งที่ผู้ชายคนนี้ต่างไปจากคนอื่นคือเขาสั่งโซดาให้เธอแทนที่จะเป็นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์

และไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายคนนี้แหละที่เป็นคนคะยั้นคะยอเธอให้เรียนให้จบและขอเธอแต่งงาน

จางฮันนาตอบตกลงและยินดีจะสร้างครอบครัวที่แสนสุข เธอไม่อยากให้มีเหตุการณ์บ้าๆอย่างที่เธอเคยเจอเกิดขึ้นซ้ำซ้อน เธอมั่นใจว่าผู้ชายคนนี้ดีพอที่จะไม่ทิ้งเธอไป ไม่ต้องรอนานในที่สุดเธอก็ให้กำเนิดลูกคนแรก 
‘คิมฮันบิน’ เด็กชายซึ่งเกิดขึ้นจากความรักอย่างแท้จริง เธอรักลูกชายคนนี้อย่างที่ไม่เคยรักใครและตั้งปณิธานว่าลกชายคนนี้จะต้องเติบโตขึ้นอย่างดี กระทั่งอีกสี่ปีถัดมาเด็กผู้หญิงที่เกิดมาพร้อมกับความสดใสถือกำเนิดขึ้นมาบนโลก ‘คิมฮันบยอล’

ชีวิตครอบครัวของเธอสมบูรณ์แบบ ใครๆก็ต่างอิจฉาชีวิตของหล่อนเพราะมีทั้งเงิน มีสามีที่ดี มีลูกๆที่น่ารัก แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็เป็นคนทำลายทุกสิ่งด้วยมือของตัวเอง ทำลายคนที่รักและไว้ใจฉันจนแหลกสลายไม่มีชิ้นดี

จางฮันนามีชู้

ในบ้านที่อาศัยอยู่กับสามี

มันไม่ใช่ความตั้งใจ แต่ก็บอกไม่ได้ว่าเป็นแค่ความบังเอิญ ผู้ชายคนนี้เจอเธอเพียงแค่ไม่กี่ครั้ง พวกเขาแอบมีอะไรกันครั้งแรกบนรถ น่าแปลกที่มันทำให้ฮันนารู้สึกดีจนไม่อาจห้ามใจไหว เพราะงั้นมันเลยมีครั้งต่อๆไปเกิดขึ้น

แย่หน่อยที่ครั้งนี้หล่อนไม่โชคดีอีกแล้ว...

เธอลืมไปเสียสนิทว่ามันเป็นวันเกิดของตัวเอง ครอบครัวที่น่ารักแอบกลับมาที่บ้านเพื่อเตรียมเซอไพรส์ให้ แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นในห้องนอนที่พวกเขาเคยขึ้นไปกระโดดเล่นบนเตียงกัน

เด็กชายคิมฮันบินวิ่งขึ้นมาหาแม่ด้วยความคาดหวังว่าเธอจะต้องดีใจ แต่แล้วภาพบางสิ่งที่ไม่ควรเห็นก็ตราตรึงอยู่ตรงหน้า

แม่ที่แสนดีของเขากำลังร่วมรักกับชายแปลกหน้า

บนเตียงที่เขาใช้กระโดดเล่นนั่นแหละ...

สามีที่เดินมาตามทางเดินพร้อมกับเค้กยิ้มกว้างเพราะรู้ดีว่าภรรยาต้องมีความสุขแค่ไหน แต่แล้วเขาก็ต้องชักงักเมื่อได้ยินเสียงแห่งความสุขยิ่งกว่า

เสียงครางแห่งความสุขสมที่เขาไม่ได้เป็นคนสร้าง

มันช่างน่าขยะแขยง

ชีวิตคู่ของจางฮันนาจบลงวันนั้น เธอไม่กล้าไปสู้หน้าใครได้อีก ยิ่งพอได้รู้ว่าฮันบินเห็นเหตุการณ์ด้วยตัวเองความรู้สึกผิดปนกับความอับอายยิ่งถาโถมเข้ามาในใจ สุดท้ายจึงต้องไปอยู่กับชายแปลกหน้าคนนั้นแม้จะยังรักสามีและลูกมากก็ตาม ที่บ้านหลังใหม่เธอพบกับเด็กชายที่น่าสงสาร ‘ซงมินโฮ’

เธอบอกกับตัวเองว่าจะชดเชยความผิดของตัวเองโดยการเลี้ยงเด็กคนนี้ให้ดี เพราะเธอมั่นใจแล้วว่าสามีเก่าจะสามารถเลี้ยงฮันบินและฮันบยอลได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

แม่ขอโทษนะฮันบิน ฮันบยอล...

แม้ว่าแม่ไม่อาจจะหาคำตอบได้ว่าชีวิตที่ดีเป็นอย่างไร

และแม่ทำลายชีวิตที่ดีของลูกไปครึ่งหนึ่งแล้ว

แต่เมื่อลูกเติบโตขึ้น จงอย่าเดินหลงทางเหมือนกับแม่

และหาคำตอบให้ได้...

ว่า ชีวิตที่ดีเป็นอย่างไร